Dopuszczalność metody stosowania badania poligraficznego w procesie karnym wynika z jej uregulowań prawnych. W polskim kodeksie postępowania karnego (k.p.k.) badanie poligraficzne określa się jako stosowanie środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu (art.171 §5 pkt 2. oraz §7, art.192a, art.193, art.199a)¹. Pozwala się przeprowadzić badanie poligraficzne w ramach postępowania przygotowawczego jako metodę znalezienia dowodu lub eliminację podejrzanych. Artykuł 192a² k.p.k. dopuszcza stosowanie środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu tej osoby, w celu ograniczenia kręgu osób podejrzanych lub ustalenia wartości dowodowej ujawnionych śladów, wyłącznie za zgodą osoby badanej³. Z kolei artykuł 193⁴ k.p.k. stanowi ogólny przepis odnoszący się do biegłych, których powołuje się dla stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a wymaga to wiadomości specjalnych. Za zgodą osoby badanej, biegły może zastosować środki techniczne mające na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu tej osoby⁵. Natomiast art.199a k.p.k. jest uzupełnieniem regulacji zawartej w art.192a §2 i dotyczy stosowania środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu osoby badanej, co możliwe jest wyłącznie za jej zgodą⁶. Na podstawie wskazanego przepisu wnioskuje się, że badanie poligraficzne może być prowadzone także w fazie in personam postępowania przygotowawczego, tj. wobec podejrzanego, a w postępowaniu sądowym wobec oskarżonego. Wynik badania poligraficznego pokazuje wyłącznie występowanie specyficznych (również: znaczących/istotnych) zmian reakcji fizjologicznych osoby badane, zarejestrowanych podczas udzielania odpowiedzi na pytania stanowiące przedmiot takiego badania. Zatem wynik badania poligraficznego nie stanowi dowodu sprawstwa, czy winy⁷. Zapis art. 171 k.p.k. §5 pkt 2 oraz § 7⁸ określa, że badanie poligraficzne nie może być elementem przesłuchania osoby w postępowaniu karnym, lecz dowodem z opinii biegłego, który wykorzystuje ten środek techniczny po uprzednim wyrażeniu zgody na badanie poligraficzne przez osobę badaną i wyłącznie w celu wskazanym w omawianym artykule (w fazie in rem postępowania przygotowawczego). Zgoda na udział w badaniu poligraficznym jest warunkiem koniecznym do stosowania takiej metody. Odmowa podejrzanego lub oskarżonego w kwestii udziału w badaniu poligraficznym nie powinna prowadzić do wyciągania wniosków na niekorzyść takiej osoby. W większości krajów na świecie badania poligraficzne wykonywane są w ramach dochodzenia policyjnego jako czynności pozaprocesowe (tj. operacyjne)⁹. Łączy się to z funkcją jaką badania poligraficzne mają wypełniać, czyli dostarczanie informacji, które można wykorzystać w działaniach wykrywczych podejmowanych na kolejnych etapach postępowania. Dnia 1 lipca 2003 r. weszła w życie nowelizacja polskiej procedury karnej, dopuszczająca przeprowadzanie badań poligraficznych zasadniczo w celach eliminacyjnych, lecz niewykluczająca wykorzystania dowodowego. Możliwe jest zatem prowadzenie badań poligraficznych z udziałem osób bez względu na ich status w postępowaniu oraz etap prowadzonej sprawy karnej. Praktyka pokazuje, że wyniki wielu wykonanych badań poligraficznych spełniają rolę odciążającą dla osób bezpodstawnie podejrzewanych, bo właśnie ta grupa stanowi zdecydowaną większość wśród badanych na poligrafie¹⁰.